Artikel Brabants Dagblad

K26: vrouw door de ogen van zes dames

door Joost Goutziers

OSS – Een expositie van zes kunste­naressen die zich laten leiden door vrouwelijke thema’s en vormen. En dat rond Internationale Vrouwen­dag. Zoiets kan geen toeval zijn.

„Nou, dat is het wel!” Marthy van Casteren zegt het stellig. De Osse schilderes en haar collega’s Annet Teunissen en Willemijn Denis­sen vormen het fundament van de expositie ‘Zes dames’ bij K26.

De drie kregen de opdracht ieder een andere kunstenaar uit te nodi­gen. Los van elkaar kozen ze alle­drie voor een vrouw. Het resul­taat is een ruimtelijke expositie van drie koppeltjes, met schilde­rijen, sculpturen en collages.

En het is niet vooropgezet, maar er zijn parallelen aanwijsbaar, het werk reageert op elkaar.

Het meest zichtbaar is dat bij Wil­lemijn Denissen en haar invité Mi­randa Vissers. Denissen maakt fi­guratieve beelden van Belgisch hardsteen, rouge royal en brons.

Bij K26 toont zij een reeks zitten­de, voluptueuze vrouwenlicha­men, deels nog verborgen in de steen en meer dan eens torst zo’n vrouw een kind.

Vissers is minstens zo gefasci­neerd door (vrouwen)lijven. De kunstenares kiest ervoor die sche­matisch te ontleden, als in medi­sche, wetenschappelijke publica­ties. Soms schildert ze slechts een orgaan zoals een hart of hersenen. In een van de collageachtige wer­ken is een tekening van een foe­tus zichtbaar. „Ik heb thuis nog een beeld van een ongeboren kind”, herinnert Willemijn Denis­sen zich. „Meebrengen”, opperen haar collega’s tijdens de opbouw van de expo. Bij de opening zal het er staan.

Marthy van Casteren nodigde Ma­rijk Renia uit, ze studeerden bei­den op de kunstacademie in Til­burg. Van Casteren schildert ex­pressief, uitbundig en zo abstract mogelijk. ‘Koraal’ is de titel van een schilderij. „Ik heb koraal ge­zien en gevoeld op Bali”, vertelt ze. „Als ik schilder begin ik zon­der omlijnd idee, maar uiteinde­lijk valt het beeld en de herinne­ring voor mij samen.”

Renia toont in Oss sculpturen van albast. De kunstenares woont in de Biesbosch en laat zich aan­moedigen door het water dat haar omringt. Dat wetende roepen haar beelen duidelijke associaties op: vissen, een garnaal, organis­men en ijsschotsen.

Annet Teunissen nodigde haar nicht uit, maar de inbreng van nicht Angela Bogaard is beschei­den. Ze wordt een beetje wegge­drukt. Boeiend zijn de portretten gebaseerd op foto’s van vrouwen.

Ze ademen toewijding.

Teunissen zette bij de ingang een lijkkist die dienst doet als kast voor haar collectie herinnerdingen.